Een donderpreek
Door Pieter Bas Zuijlekom
Van oudsher is links een politieke constante. Aan links hebben we bijna alle progressie te danken. Onder links vallen het socialisme, het feminisme, het abolitionisme en ook het liberalisme is een linkse ideologie geweest. Links is altijd een geluid geweest tegen de gevestigde orde, of dit er nu eentje was van religieus conservatisme of neo-liberalisme, en voor de kleine man/vrouw/overig. Dit heeft echter niet altijd mooi uitgepakt. Zo hebben we de meest moordlustige regimes uit de vorige eeuw als links te duiden. In ons land heeft links zich gelukkig voornamelijk als een beweging voor inclusiviteit ontpopt. Zo kwam links met haar socialistische kleur het felst op voor de arbeider, de vrouw, de gekleurden en andere minderbedeelden.
Dit zijn, ook vanuit modern rechts standpunt, positieve ontwikkelingen in onze geschiedenis. Liberalen zijn er immers voor dat iedereen al zijn talenten mag ontwikkelen en zelfs conservatieven hebben geen probleem gehad met deze ontwikkelingen nadat ze doorgevoerd waren en een toevoeging bleken.
Er is echter iets loos met links, iets dat zeer link is. Anders dan het liberalisme en conservatisme gelooft links niet uit zichzelf in de rechtstatelijke en democratische instituties die wij in Nederland kennen. Dit levert complexe morele grenzen op die niet principieel duidelijk zijn. Er kan gesteld worden dat links behoefte heeft aan een lijn in het zand om niet te vervallen tot radicale malloterie.
Lees verder Een lijn in het zand voor link links.
